Henk Jan van Schothorst en Päivi Räsänen
Bron:The European Conservative
Listen to the podcast of The Van Maren Show of luister naar de uitzending van de Reformatorische Omroep door Joop van der Elst
Na een audiëntie van een half uur door Henk Jan van Schothorst was president Chan Santokhi van Suriname geïrriteerd. Abortus is illegaal en de oppositie tegen de LGBT-beweging is groot in het kleine Zuid-Amerikaanse land. Maar de Surinaamse ambassadeur in Brussel had onlangs een bindend handelsverdrag met de Europese Unie ondertekend, waarin verplichte bepalingen over seksualiteit en ‘reproductieve rechten’ waren opgenomen – zonder enig publiek debat. Het stilletjes inbrengen van een radicale sociale agenda in ogenschijnlijk economische onderhandelingen is een belangrijke neokoloniale strategie van de westerse machten, en deze is zeer effectief.
Van Schothorst adviseerde de president om de handtekening in te trekken en de verdragstekst naar de Surinaamse parlementaire vergadering te sturen, waarbij ze zes maanden de tijd krijgen om deze te vergelijken met de wetten van het land, en het Surinaamse standpunt terug te geven aan de EU. Als de EU het zou verwerpen, zou Suriname eenvoudigweg andere handelspartners kunnen vinden. “Ik bedankte de president voor zijn tijd en aandacht”, vertelde hij. ‘Nee,’ zeiden hij en zijn spirituele adviseur, ‘we moeten jou bedanken. God heeft je gestuurd. Wilt u alstublieft voor ons bidden?’” De Nederlandse activist en de Zuid-Amerikaanse president bogen hun hoofden samen in gebed.
Suriname was de laatste stop op Van Schothorst’s wervelende decembertournee door vier Zuid-Caribische landen. Henk Jan van Schothorst is de oprichter en uitvoerend directeur van Christian Council International (CCI), en zijn missie is het creëren van “een transatlantisch en internationaal netwerk van christenen en conservatieven die betrokken zijn bij het overheidsbeleid en het beleid vanuit een christelijk perspectief beïnvloeden”, werkzaam bij de VN, EU, AU en OVSE (Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa) “om wereldwijd op te komen voor een christelijke geluid met een focus op leven, gezin en vrijheid van religie en onderwijs.”
Tijdens deze reis informeerde Van Schothorst christelijke parlementariërs, predikanten, professionals en hooggeplaatste politici over de details van de twintigjarige partnerschapsovereenkomst tussen de ACS (Afrika, het Caribisch gebied en de Stille Oceaan) en de Europese Unie. “Het dringt door in vrijwel elk gebied van het publieke en private leven in de ondertekenende landen”, aldus Van Schothorst. “Van het dicteren van abortus, tot uitgebreide seksuele voorlichting (CSE), tot ouderlijke discipline, en sociale, seksuele, gender- en culturele normen en meer, het verdrag gaat veel verder dan de Overeenkomst van Cotonou uit 2000 die het moet vervangen, en schendt daarmee de nationale soevereiniteit in veel landen op veel manieren.” Dat is uiteraard verwerpelijk.
Eerder in 2023 was Van Schothorst uitgenodigd in het Caribisch gebied na een reeks bijeenkomsten tijdens de halfjaarlijkse gezamenlijke parlementaire vergaderingen van de EU en de ACS, waar hij en zijn CCI-collega's parlementariërs uit de landen van het Caribisch gebied en de Stille Oceaan ontmoetten en spraken; van de zestien Caribische landen hadden er tien het verdrag nog niet ondertekend. Van Schothorst heeft gedetailleerd beschreven op welke manieren de verdragsverplichtingen in strijd zijn met de conservatieve wetten van deze landen – en hoe de opname van deze bepalingen bedoeld zijn om de wetten op het gebied van abortus en seksualiteit te veranderen. In Suriname werd het Surinaamse volk, na “optredens op radio, tv en ontmoetingen met christelijke professionals, spirituele leiders, parlementariërs en de president, zich bewust van de ideologische machtsgreep van de EU en brak er een levendig publiek debat uit.”
In Grenada – waar 96,6% van de bevolking zich als christen identificeert – ontmoette hij parlementariërs en predikanten; het land ondertekende het verdrag later “op aandringen van de EU en met de belofte dat er niets wezenlijks zou veranderen in vergelijking met het vorige verdrag (hoewel die toezegging niet schriftelijk was vastgelegd).” Parlementsleden en ministers maakten tijd voor ontmoetingen in Trinidad (63% christen) en Tobago (90% christen); en de regering daar weigerde te ondertekenen. “Tijdens mijn transit naar het toeristische Barbados werd ik op het vliegveld begroet door een liberale toestroom”, vertelde Van Schothorst me. “Het aantal christenen is gedaald tot iets minder dan de helft van de bevolking. Ik was niet verrast dat dit land heeft getekend.”
Bij de ondertekeningsceremonie in Samoa op 15 november 2023 bleek dat 35 van de 79 landen het verdrag nog niet hadden ondertekend. Waarom? Van Schothorst denkt dat CCI er iets mee te maken had. “Dat was gedeeltelijk een gevolg van onze bewustmaking”, vertelde hij me. “De afgelopen drie jaar zijn we tientallen keren, in Afrika maar ook in Europa, naar landen gegaan om te wijzen op de gevaren van het verdrag.” Zijn Caribische tournee is een voorbeeld van het werk van CCI en de impact in de echte wereld.
Henk Jan is de derde van tien kinderen uit een conservatief christelijk gezin in Nederland, en zijn interesse in de politiek werd voor het eerst gewekt toen hij de aanklachten van zijn vader tegen de socialistische premier Joop Den Uyl hoorde. Na zijn militaire dienst en een missie van zes maanden in Guinee, West-Afrika, werd hij leraar en studeerde hij 's avonds geschiedenis. Aan de Universiteit Leiden specialiseerde hij zich in studies over de Europese Unie en liep hij stage bij een nieuw gekozen christelijk lid van het Europees Parlement. Na anderhalve week, zo herinnert Van Schothorst zich, vroeg het Europarlementariër hem aan te blijven.
Van Schothorst bracht zeven jaar door in Brussel en Straatsburg in het Europees Parlement, voornamelijk in de Commissie buitenlandse zaken. “Daar zag ik de grote macht van de Europese Commissie als de instelling die wetgeving initieert”, vertelde hij me. “Vaak worden buiten het zicht van zowel de bevolking als haar vertegenwoordigers allerlei regels, wetten en verdragsonderhandelingen gemaakt en gevoerd. De normen waarmee deze onzichtbare, niet-gekozen en veelal permanente bureaucratische elites zich steeds meer in een linkse richting ontwikkelen – vooral als het gaat om gevoelige ethische kwesties. Er wordt steeds meer macht naar Brussel getrokken.”
Wie keek naar de gebeurtenissen en hield de linkse activisten in de gaten vanuit een christelijk gezichtspunt? Van Schothorst zag vrijwel niemand. (Later vond hij een aantal gelijkgestemde organisaties zoals C-Fam en Family Watch op VN-niveau, evenals Alliance Defending Freedom.) Omgekeerd waren de ideologische vijanden van het christendom overal, voortdurend hun standpunten en hun beleidsagenda’s aan het pushen, werkend met royaal gesubsidieerde NGO’s, en het vormgeven van beleid op elk niveau. Toen zijn jonge gezin last begon te krijgen van zijn veelvuldige afwezigheid, verliet hij Brussel en kreeg namens de SGP (Gereformeerde Partij) een baan bij het Nederlands Instituut voor Meerpartijendemocratie in Den Haag, waar hij vier jaar werkte. In zijn nieuwe rol was hij opnieuw getuige van de kracht van progressieve krachten.
“Ik was verantwoordelijk voor de technische ondersteuning van politieke partijen in het proces van eenpartijregering naar meerpartijendemocratie in Kenia en Tanzania”, vertelde hij me. Bij de Verenigde Naties zag hij een grootschalige poging van westerse landen om abortus en de LHBT-agenda in iedere wet, beleid en verdrag te smokkelen onder het mom van ‘reproductieve rechten’, ‘non-discriminatie’ en ‘seksuele geaardheid en gender identiteit." Dezelfde trends die hij bij de Europese Unie had gezien, waren ook aan de gang bij de VN.
“Bij de VN is er geen directe parlementaire controle; en zonder voldoende toezicht en democratische controle worden daar internationale normen vastgesteld. Bij onderhandelingen worden ontwikkelingslanden vaak overspoeld door rijke westerse landen met hun seksualiteit en genderideologieën,” merkte Van Schothorst op. “De verschillende VN-agentschappen zijn uitvoerende organen van deze filosofieën in plaats van de lidstaten onpartijdig te dienen. Het wemelt van linkse organisaties. Ik dacht: iemand moet iets doen. Waarom zou ik het niet proberen?”
Om de invloed van de progressieve “deep state” bubbel van NGO’s, activisten en progressieve afgevaardigden en politici die de internationale instellingen domineren, te bestrijden, richtte Van Schothorst in 2013 de Transatlantic Christian Council op, die later Christian Council International zou worden. Fondsenwerving bleek aanvankelijk moeilijk: Van Schothorst vroeg de liefdadigheidsstatus aan bij de Nederlandse overheid, maar werd prompt geweigerd. Hij vocht de beslissing aan via de commandostructuur, en vervolgens voor de rechtbanken. Na twee en een half jaar oordeelden drie rechters met terugwerkende kracht unaniem in zijn voordeel, en het Hooggerechtshof verwierp in 2015 een beroep van de belastingdienst.
Ondanks zijn overwinning kostte de juridische strijd tienduizenden euro's en kwam er weinig geld binnen. Van Schothorst werkte uiteindelijk vijf jaar pro bono terwijl zijn vrouw het gezin ondersteunde. De contacten die hij legde tijdens zijn tijd bij de Commissie Buitenlandse Zaken van de EU kwamen hem goed van pas, en hij kon zeer snel politici ontmoeten – zelfs degenen met wie hij het niet eens was. “Ik zie mijn tegenstanders als menselijke wezens, geschapen naar het beeld van God, en sommigen van hen zijn mijn vrienden”, zei hij. “Na een lange discussie kunnen we het terzijde leggen en gezellig wat drinken en over andere dingen praten.”
Sinds de lancering van CCI is bewustwording het voornaamste doel van Van Schothorst. Hij is een tussenpersoon, die christenen informeert over de diepgaande reilen en zeilen binnen internationale instellingen, en lobbyt en beleidsmakers voorlicht over de implicaties van verschillende overeenkomsten. De CCI heeft een consultatieve status bij de VN in New York, de Mensenrechtenraad in Genève en de EU in Brussel, en werkt er hard aan om het christelijke wereldbeeld te laten gelden in de procedures en om invloed uit te oefenen op de definitieve tekst van resoluties en beleidsmaatregelen (zodat ze op zijn minst de nationale soevereiniteit en de democratisch vastgestelde wetten van de lidstaten respecteren).
CCI heeft zich ook aangesloten bij veel andere christelijke organisaties om zich uit te spreken over de politieke vervolging van christenen in Europa, zoals de Finse Päivi Räsänen en de aanvallen op landen als Hongarije vanwege hun verzet tegen de LGBT-agenda. Het meest tastbaar is, zoals eerder vermeld, dat Van Schothorst van mening is dat de inspanningen van de CCI hebben bijgedragen aan de vertraagde ondertekening van het EU-ACS-verdrag.
Na tien jaar hard werken aan het opbouwen van de organisatie hoopt Henk Jan van Schothorst CCI naar een hoger niveau te tillen. “We hebben een ambitieus driejarig programma dat tot doel heeft de christelijke perspectieven weer centraal te stellen in het publieke debat en beleid in Noord-Amerika, Europa en wereldwijd”, vertelde hij me. “Het Programma voor Leven, Gezin en Vrijheid van de VN, de EU, de AU, de VS en haar lidstaten beschermt de christelijke waarden en fundamentele vrijheden in een tijd waarin de christelijke basis voor deze prestaties aan het afbrokkelen is.”
Om dit te bereiken hoopt Van Schothorst de adviesbevoegdheden van de CCI te gebruiken om “een internationaal netwerk van politici, NGO’s, juridische specialisten, onderwijzers en journalisten te mobiliseren om het gezin en de vrijheid tegenover beleidsmakers te verdedigen.” Op de lange termijn zou dit kantoren en werknemers op meerdere locaties over de hele wereld omvatten. Het is een ongelooflijk ambitieus plan, en de krachten waar hij en zijn bondgenoten mee te maken krijgen zijn goed gefinancierd en cultureel krachtig. Wat Henk Jan van Schothorst suggereert is een christelijke versie van de lange mars van links door de instellingen – een generatiestrijd tegen een grote overmacht. Maar het moet toch gebeuren, en de mentaliteit van Van Schothorst weerspiegelt die van talloze succesvolle activisten van de afgelopen decennia: ‘Waarom zou ik het niet proberen?’
Jonathon Van Maren is redacteur van The European Conservative. Hij heeft geschreven voor First Things, National Review, The American Conservative, en zijn nieuwste boek is Prairie Lion: The Life & Times of Ted Byfield.
Zie ook lifesitenews.com