Speech
Er bestaat geen internationaal recht op abortus en er zijn geen verdragen die abortus legaliseren. Op elke VN-bijeenkomst waar ook maar enigszins naar abortus verwezen wordt, ontstaat een storm aan onenigheid.
Onlangs heeft het Mensenrechtencomité in Genève een poging gedaan om een “recht op abortus” in de tekst te wringen. Dit comité ziet toe op de uitvoering van het Internationaal Verdrag inzake Burgerrechten en Politieke rechten.
In artikel 6 van dat verdrag staat:
1. Een ieder beschikt over het inherente recht op leven.
5. De doodstraf... zal niet worden uitgevoerd op zwangere vrouwen
Nu heeft dit comité in concept Algemeen Commentaar nr 36 opgesteld over het recht op leven. Daar staat in:
Lidstaten moeten zorgen voor toegang tot veilige abortus ter bescherming van het leven en de gezondheid van zwangere vrouwen.
Hiermee heeft wéér een toezichthoudend comité van de VN een recht op abortus uitgevonden. Ze zijn namelijk niet de enige, het toezichthoudend comité CEDAW (voor de uitbanning van discriminatie van vrouwen) maakt al jaren een recht van abortus. Maar het zijn valse rechten. Je kunt een kwaad zoals abortus niet tot een recht verheffen.
Deze toezichthoudende comités doen veel grote uitspraken, maar deze zijn niet bindend voor soevereine naties.
De enige zekere manier om een land te dwingen zijn wetten te veranderen, is door het land binnen te vallen en de regering over te nemen. Iets waar ik niet voor pleit.
De volgende manier om landen ertoe te brengen hun wetten te veranderen, is door ze te misleiden. En deze toezichthoudende comités van de VN zijn experts op dit gebied. Ze verkondigen een recht op abortus waar er geen is.
Rijke landen die geld doneren aan arme landen kunnen ook druk uitoefenen zodat zij hun wetten veranderen. Wie betaalt, bepaalt.
Het meest algemeen aanvaarde verdrag van de VN is het Kinderrechtenverdrag uit 1959. Daar staat in de inleidende tekst dat: “Het kind op grond van zijn lichamelijke en geestelijke onrijpheid bijzondere bescherming en zorg nodig heeft, met inbegrip van geëigende wettelijke bescherming, zowel voor als na zijn geboorte”.
Dus de VN zou pro-life zou moeten zijn, maar veel mensen binnen de organisatie zijn dat niet.
Wie zou eind jaren ‘80 hebben geloofd dat het communisme zou vallen in Rusland en Oost-Europa? Maar een paus preekte in Polen: vrees niet. Ronald Reagan zei: haal die muur in Berlijn neer. Margaret Thatcher bezocht de Poolse vakbond Solidarity en bemoedigde hen. De mensen baden en een ‘kwaadaardig rijk’ viel.
Tot slot, in 1996 was er een grote VN-bijeenkomst in Istanbul. Er waren zo’n 140 pro-life mensen aanwezig, ik was daar om een beetje dwars te liggen. De pro-abortus landen, voornamelijk de EU, kregen tijdens deze bijeenkomst niets voor elkaar van hun kwade agenda. Er waren drie Nederlandse oma’s mee om te bidden, wat geweldig was. Ik noem het het wonder van Istanbul.
Blijf bidden en vreedzaam lobbyen om abortus te stoppen.
God zegene u.
