Verslagen over CCI United Nation Fellowship, 10-14 maart 2025
De studenten werd het volgende gevraagd:
- Waarom zouden conservatieven betrokken moeten zijn bij de VN?
- Hoe staat het met de vrijheid van meningsuiting bij de VN?
- Welke bedreigingen zien we voor de positie van vrouwen en het gezin?
Lees hier hun verhalen:
Jacob Fox
Mijn tijd bij de Verenigde Naties als vertegenwoordiger van Christian Council International liet me zien hoe wanhopig er behoefte is aan conservatieve stemmen die opkomen voor nationale soevereiniteit en goed gedefinieerde mensenrechten op het wereldtoneel. Bij alle VN-commissievergaderingen die we bijwoonden tijdens de 69e Commissie inzake de Status van de Vrouw, was er zowel binnen de panelleden als in de zaal als geheel sprake van een echokamer. Er was geen debat over het afhankelijk maken van hulp bij het accepteren van abortuspakketten of over het herdefiniëren van belangrijke termen in de oorspronkelijke resolutie van Peking uit 1995. Ik was geschokt toen panelleden vrouwen die verstoken zijn van onderwijs gelijkstelden aan vrouwen die slechts 40% van de politici van een land uitmaken. Landen werden aan enorm verschillende standaarden gehouden, maar toch werden ze allemaal op de een of andere manier gedemoniseerd.
CCI en de coalitie van NGO's die conservatieve perspectieven vertegenwoordigen zijn van vitaal belang om die echokamer te doorbreken. Ze stellen de “gelijkheid boven rechtvaardigheid”-mentaliteit die de VN domineert aan de kaak en pleiten voor vrijheid van kansen voor alle mensen. Ik was in een vergadering waar ik een ambassadeur hoorde zeggen dat regeringen dezelfde lonen voor “vergelijkbaar werk” wettelijk moeten vastleggen, waarbij hij het voorbeeld van vrachtwagenchauffeurs en verpleegkundigen gebruikte om “maatschappelijk seksisme” te illustreren. Verschillende loonprijzen bewijzen dat die twee banen geen vergelijkbaar werk zijn; het overheersende geslacht op die gebieden is geen bepalende factor in de loontarieven. Maar haar wetgevende oplossing was tekenend voor het grootste probleem binnen de VN vandaag de dag: denken dat ze alle complexe sociale, politieke en economische omstandigheden over de hele wereld perfect kennen en daarom precies weten hoe ze een oplossing wettelijk moeten vastleggen om een perfecte wereld te creëren. De machtswellustige arrogantie van sommige sprekers was echt misselijkmakend. Ook bij de VN ligt het vrije woord onder vuur.
Ik woonde sessies bij van zowel de Conferentie over de Staat van Vrouwen en Gezin (CSWF) als van een linkse feministische conferentie. Een microkloof tussen deze twee conferenties was te zien vóór de vraag-en-antwoord periode van elke lezing. Voor de CSWF waarschuwde de presentator dat alle vragen beschaafd moesten blijven, wat betekent dat geschreeuw of geweld niet getolereerd zou worden. Op de feministische conferentie waarschuwde de presentator echter dat “vragen die als haatdragend of in strijd met de veilige ruimte worden beschouwd, zullen leiden tot verwijdering van de conferentie. Het verschil was duidelijk; CSWF moedigde alle soorten vragen aan, zolang ze maar beschaafd en respectvol werden gepresenteerd.
Luke Sempsrott
Pas op de laatste avond van de VN-reis drong tot me door wat ik die week had gezien. Zo vaak is de enige bron van informatie die we dagelijks consumeren het nieuws en het nieuws alleen. Omdat er een fysieke kloof is tussen het nieuws en ons, is er ook een emotionele kloof. Maar als je de kans krijgt om zelf te horen wat er in het nieuws gebeurt, dan dringt dat door tot in je ziel. De subtiliteit en nonchalance waarmee de VN-afgevaardigden over hun agenda spreken, is diep verontrustend. Hun toespraken en zogenaamd vrijblijvende acties hebben gevolgen die over de hele wereld voelbaar zijn. Maar dat houdt hen niet tegen. Hun voorstellen zijn erop gericht om traditie en normaliteit los te maken uit de samenleving.
De belangrijkste impact die mijn week bij de VN op mij had, was het geleidelijke inzicht in hoeveel werk er nog gedaan moet worden. Het was erg bemoedigend om de CSWF conferenties bij te wonen en de waardevolle inspanningen te zien die collega conservatieven zich getroosten. Toch deed het niets af aan de oneindig veel grotere krachten die vanuit progressief links opdoemen. De strijd om de VN is een woordenstrijd. Net zoals de introductie van het woord “gender” in Beijing in 1995, is de definitie en het gebruik van termen in VN-documenten van cruciaal belang. De introductie van “gender” opende de deur voor de vernietiging van het gezin en de afschaffing van de twee seksen standaard. Omdat het een oorlog met woorden is, kan iedereen de uitkomst van de resoluties beïnvloeden. Er is maar één gesprek met de juiste persoon nodig om een deuk in hun agenda te slaan. Daarom is het zo belangrijk dat conservatieven betrokken zijn bij de VN. We hebben een kans om te vechten. Hoe meer mensen erbij betrokken zijn, hoe meer connecties er worden gemaakt en meer connecties betekent een grotere kans om een gunstig effect te hebben op de uitkomst van de VN. In tegenstelling tot de nationale politiek hebben de resoluties wereldwijde gevolgen. In Oeganda bijvoorbeeld, een van de armste landen ter wereld, werden kinderen door de invloed van de VN betaald om homoseksueel te zijn voor $100 per maand. $100 per maand is veel voor een kind in de VS, om nog maar te zwijgen van een kind in Oeganda wiens familie worstelt om eten. En dat is nog maar één voorbeeld. Er zijn talloze andere voorbeelden waarbij de VN en de geassocieerde landen hun macht hebben misbruikt om wereldwijd een linkse agenda door te drukken.
Ja, werken in de nationale politiek beïnvloedt mensen, maar pleiten voor verandering op internationaal niveau beïnvloedt veel meer mensen. Conservatieven hebben de kans om de dominante agenda wereldwijd te veranderen en dat is een kans die niemand zou moeten negeren. Er is echter ook goed nieuws. Een rode draad door alle officiële VN-side-evenementen heen was een vleugje wanhoop en verlies van hoop. Hoewel ze er niet direct naar kunnen verwijzen, was bijna iedereen boos over de regering Trump en het opheffen van USAID. Met name op een kleiner evenement met de titel “Pushback Against Gender Backlash” zei een van de vrouwelijke sprekers dat dit jaar “voelt als een afscheidstournee” vanwege het gebrek aan financiering. Deze noot van wanhoop voor de linksen is een beetje hoop voor ons conservatieven. Ook al lijkt het alsof we een zware strijd voeren, de strijd voor het herstel van pro-gezin en pro-life waarden is de moeite waard.
Jonathan Evans
Toen ik opgroeide, dacht ik dat de Verenigde Naties een ineffectief wereldorgaan was met weinig relevantie voor de wereldpolitiek. Het leek belachelijk dat een organisatie met vertegenwoordigers van Rusland en Oekraïne, Israël en Iran, China en de Verenigde Staten, gezamenlijk actie kon ondernemen op welk gebied dan ook. Maar tijdens mijn fellowship bij Christian Council International realiseerde ik me dat, hoewel de VN weinig echte macht heeft, ze wel in staat is om het traject van sociale waarden en moraliteit op andere manieren vorm te geven. Deze invloed bedreigt conservatieve waarden wereldwijd. De progressieve minderheid gebruikt de VN als een platform om hun agenda door te drukken. Ze doen dit door vaag of ongedefinieerd taalgebruik op te nemen in documenten van de Algemene Vergadering. Tijdens CSW werden termen als gendergerelateerd geweld, seksuele en reproductieve gezondheidsrechten, gendergelijkheid en intersectieve vormen van discriminatie voortdurend gebruikt. Dit taalgebruik wordt zo gedefinieerd dat het ook progressieve randideologieën omvat nadat een document dat dit taalgebruik bevat is geaccepteerd. De uitdrukking “seksuele en reproductieve gezondheidsrechten” omvat het “recht” op abortus, seksuele voorlichting en geslachtsveranderingstherapie. “Gendergelijkheid” betekent het bevorderen van alle genderidentiteiten, het uitbannen van ‘onbetaald zorgwerk’ (het opvoeden van kinderen) en vijftig procent vrouwelijke vertegenwoordiging in elke professionele sfeer.
Deze landen geloven vast in een postmoderne, geglobaliseerde wereldorde die volledige menselijke vrijheid moet garanderen, zonder rekening te houden met morele en juist geordende levenswijzen. De onderliggende ideologie wil conservatieve familiewaarden, genderrollen en morele kaders elimineren. Deze agenda is verankerd in elk VN-document en wordt ingezet tegen landen die afhankelijk zijn van VN-hulp. Vaak ondertekenen ontwikkelingslanden deze documenten omdat ze niet weten wat de tekst betekent of omdat ze vitale hulp verliezen door niet te ondertekenen. Onze groep had een ontmoeting met ambassadeurs van twee christelijke ontwikkelingslanden en beiden gaven aan onder enorme druk te staan om een progressief genderbeleid te accepteren om VN-financiering te ontvangen. Een parlementslid uit een Afrikaans land vertelde ons hoe hun land een jaar lang financiering van UNICEF accepteerde, zich niet realiserend dat de organisatie alomvattende seksuele voorlichting had ingevoerd en kinderen honderden dollars betaalde om homoseksuele handelingen te verrichten.
Dit fellowship heeft me laten zien dat de VN misschien weinig invloed heeft op de Verenigde Staten, maar wel een aanzienlijke macht heeft om progressieve ideologieën op te dringen in conservatieve landen die economisch minder onafhankelijk zijn. Een ambassadeur uit een zeer arm Afrikaans land vertelde onze groep dat hij gedwongen werd om te kiezen tussen het schenden van de christelijke moraal van zijn land en zijn volk laten verhongeren. Deze ambassadeur, en velen zoals hij, nemen een moedig standpunt in, maar worden geconfronteerd met toenemende politieke druk om VN-hulp te accepteren. Het is van vitaal belang dat conservatieve stemmen aanwezig zijn bij de VN om weerstand te bieden en alternatieven te bieden voor deze ideologie. Conservatieven kunnen een ongelofelijke impact hebben, simpelweg door afgevaardigden aan te moedigen en deze agenda's aan de kaak te stellen voordat ze worden geaccepteerd. Er zijn veel conservatieve landen en afgevaardigden die niet in de progressieve agenda trappen. Conservatieven hebben de kans om hen te steunen en hen te laten zien dat ze niet de enigen zijn die staan voor waar ze in geloven.
Ellie Carson
Voordat ik aan dit fellowship deelnam, deelde ik de algemene mening dat de Verenigde Naties een ineffectieve, corrupte organisatie was, die belastinggeld verspilde. Ik geloofde dat de invloed ervan marginaal was en dat terugtrekking uit de organisatie in het belang van de Verenigde Staten zou zijn. Door mijn fellowshipervaring heb ik echter uit de eerste hand inzicht gekregen in de dynamiek die binnen de VN speelt - in het bijzonder hoe de verklaringen en het subtiele taalgebruik conservatieve waarden ondermijnen. Dankzij dit fellowship, gesponsord door Christian Council International, kon ik officiële vergaderingen en nevenevenementen van de Verenigde Naties bijwonen tijdens de 69e Commissie van de Status van de Vrouw. Dit jaar was het 30 jaar geleden dat de Verklaring en het Actieplatform van Peking werd aangenomen door de VN in 1995 als blauwdruk voor het bevorderen van gendergelijkheid en vrouwenrechten. Naast de evenementen die bij de VN werden georganiseerd, kon ik ook de Conferentie over de Staat van Vrouwen en het Gezin bijwonen, die een conservatief perspectief bood op de vele ideologieën die binnen de VN worden gepromoot.
Deze conferentie onthulde ook hoe vaag en misleidend taalgebruik in VN-verklaringen vrouwen en hun gezinnen schaadt. Het gebruik door de VN van de term “onbetaalde zorgverlener” om moeders of andere primaire zorgverleners aan te duiden is bijvoorbeeld niet louter een semantische keuze; het heeft belangrijke implicaties. Hoewel het onschuldig lijkt wanneer het gebruikt wordt om de wens uit te drukken om “onbetaalde zorgverleners economisch in staat te stellen deel te nemen aan het arbeidsproces”, degradeert de term het werk van moeders en andere familiale zorgrelaties. Door het woord “moeder” te vervangen door “onbetaalde zorgverlener” wordt de onvervangbare rol die moeders spelen in de ontwikkeling en het welzijn van haar kinderen subtiel ondermijnd. Het gebruik van deze term wordt gebruikt om de rol en de opofferingen van moeders en andere zorgverleners binnen de familie te bagatelliseren. Deze framing verschuift de focus van de intrinsieke waarde van familiale liefde en zorg naar de economische waarde van betaalde arbeid, waardoor vrouwen ontmoedigd worden om hun rol in het opvoeden van kinderen als volwaardig te beschouwen. Op dezelfde manier lijkt de uitdrukking 'seksuele en reproductieve gezondheid en rechten' aan de oppervlakte misschien onschuldig, maar het dient als toegangspoort voor beleid dat landen onder druk zet om controversiële standpunten in te nemen over zaken als abortus en seksuele voorlichting. De terminologie verbergt de achterliggende radicale agenda, zoals het invoeren van uitgebreide seksuele voorlichting op scholen, wat jonge adolescenten aanmoedigt om seksueel actief te zijn, en het afschaffen van anti-abortuswetten. T
Tijdens deze fellowship was ik er getuige van dat deze term werd gebruikt om landen en beleidsmakers die zich verzetten tegen de seksualisering van kinderen en de onschendbaarheid van het leven hooghouden, af te schilderen als zijnde in strijd met de mensenrechten. Gezien de invloed van de Verenigde Naties is het duidelijk dat conservatieven het zich niet kunnen veroorloven om de Verenigde Naties in de steek te laten. Hoewel de Verenigde Naties geen bindende macht hebben, beïnvloeden de verklaringen die ze aannemen, zoals het Actieplatform van Beijing, het internationale beleid en worden ze vaak aangehaald als geloofwaardige bronnen voor wetgevingsdebatten over de hele wereld. Het is noodzakelijk dat we opkomen voor het belang van moeders, vaders en gezinnen op plaatsen waar dit soort begrippen taboe zijn. We moeten ons verzetten tegen de radicale seksuele ethiek en de anti-levensagenda die Westerse landen opleggen aan mensen die minder machtig zijn. Het is onze verantwoordelijkheid als conservatieven om terug te slaan tegen de radicale ideologieën om ervoor te zorgen dat onze waarden een stem krijgen in het wereldwijde gesprek.
